ΚΑΛΗΜΕΡΑ 

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ BLOG ΕΧΕΙ «ΓΕΝΕΘΛΙΑ» ΚΛΕΙΝΕΙ 1 ΧΡΟΝΟ 

ΜΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 4.000 ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ 

( Η.Π.Α., ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ, ΡΩΣΙΑ, κ.α.λ)!! 

ΈΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!

Ευχές κ Χρόνια Πολλά κ σε Όσες κ Όσους Γιορτάζουν

κ για την Εθνική Εορτή 25 Μαρτίου 1821!!

Κολοκοτρώνης Θ. Συρραφή Φώτο!!

PhotoVision 2015

Εαρινή Ισημερία 

Η Εαρινή ισημερία 

γίνεται περίπου στις 21 Μαρτίου, όταν το κέντρο του Ηλίου είναι κατακόρυφο προς τον γήινο ισημερινό, διασχίζοντας τους ουρανούς από Νότο προς Βορρά, ενώ η φθινοπωρινή ισημερία γίνεται περίπου στις 23 Σεπτεμβρίου όταν ο Ήλιος διασχίζει από Βορρά προς Νότο…..

http://apocalypsejohn.com/2014/03/earinh-ishmeria.html

Η Άνοιξη 

είναι μία από τις τέσσερις εποχές της εύκρατης ζώνης. Αστρονομικά ξεκινά με την εαρινή ισημερία κατά τις 21 Μαρτίου στο Βόρειο ημισφαίριο (η ακριβής ημερομηνία ποικίλει ανάμεσα στις 19 και 21 Μαρτίου), περιλαμβάνει τους μήνες Μάρτιο, Απρίλιο Μάιο και τελειώνει με το θερινό ηλιοστάσιο στις 21 Ιουνίου. Στο Νότιο ημισφαίριο η εαρινή ισημερία ξεκινά στις 21 Σεπτεμβρίου, περιλαμβάνει τους μήνες Σεπτέμβριο, Οκτώβριο και Νοέμβριο και τελειώνει στο χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 21 Δεκεμβρίου. Στην μετεωρολογία αναφέρονται συμβατικά οι τρεις μήνες του βόρειου είτε του νότιου ημισφαίριου ως Άνοιξη, παρόλο που η πραγματική διάρκεια της εν λόγω εποχής είναι 21 Μαρτίου - 21 Ιουνίου και 21 Σεπτεμβρίου - 21 Δεκεμβρίου αντίστοιχα. Στο Κελτικό ημερολόγιο η Άνοιξη περιλαμβάνει τους μήνες Φεβρουάριο-Απρίλιο.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BE%CE%B7

Από το χθεσινό πέρασμα από το χώρο!!

Εκθεσιακό Κέντρο Περιστερίου

Δωδεκανήσου 106 Περιστέρι 121 35

Opel Olympia 1950 (1950–1953)

http://en.wikipedia.org/wiki/Opel_Olympia

Η Αμυγδαλιά

Η Αμυγδαλιά είναι είδος φυτών της οικογένειας τών Ροδιδών που πολλές φορές εντάσσεται στο γένος Προύμνη. Το κοινότερο είδος είναι η Προύμνη η γλυκεία (Prunus dulcis, συνώνυμα: Prunus amygdalus, Amygdalus communis) που φύεται σε όλες σχεδόν τις θερμές και ξηρές περιοχές της Παραμεσογειακής ζώνης όπου καλλιεργείται από τα αρχαία χρόνια. Για αυτόν το λόγο ο καθορισμός τού τόπου προέλευσής του είναι πολύ δύσκολος. Είναι δένδρο φυλλοβόλο με ύψος από 4 ώς 12 μέτρα, κορμόδιαμέτρου μέχρι 30 εκατοστά και φύλλα ελλειψοειδή, λογχοειδή και οδοντωτά…..

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%85%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Τάσος Λειβαδίτης, «Γυναίκες» 

(απόσπασμα από το «Καντάτα 1960»)
“…Φτωχές γυναίκες, μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες, τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού, γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού, νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά πίσω από την αγνότητα, την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία πίσω απ’ την υπακοή. Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που κρύβεται πίσω απ’ την κακία. Συχνά μας άφησαν εκείνοι που αγαπούσαμε πολλές, πάνω στη τρέλα τους, τους ρίξανε βιτριόλι, οι πιο πολλές βέβαια κλάψαμε, τυπηθήκαμε, μα φροντίσαμε σύντομα να βρούμε έναν άλλον, γιατί τα χρόνια περνάνε… Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα που μας φόρεσαν, εδώ και αιώνες τώρα, οι άντρες για να τους αρέσουμε – αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο το γυμνό, κουρασμένο πρόσωπο. Αχ, γυναίκες έρημες, κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ’ τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας. Και πάντα γυρεύαμε το καλύτερο…. Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες, τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε- τι να μάθουμε;
Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες, πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους… λοιπόν πού πάμε; Από πού ερχόμαστε; Τι ψάχνουμε παλεύοντας αιώνια με τα έξω και τα μέσα μας στοιχεία; Ερχόμαστε απ’ το φόβο και το φόνο, απ’ το αίμα και την επανάληψη. Ερχόμαστε απ’ την παλαιολιθική αρπαγή-
κι αρχίζουμε την ανθρώπινη φιλία. Τέλος, ύστερα από πολλά, παντρευόμαστε, κάνουμε κάμποσες εκτρώσεις, αρκετά παιδιά, ύστερα έρχεται η κλιμακτήριος, οι μικρονευρασθένειες, κι ύστερα τίποτα. Όλα καταλαγιάζουν μέσα μας. Κι επιθυμίες κι αναμνήσεις- αχ περνάει γρήγορα η ζωή, ούτε το καταλαβαίνεις. Τα παιδιά ζούνε σ’ ένα δικό τους κόσμο, δε μας ξέρουν παρά μονάχα σα μητέρες, δεν μπόρεσαν να μας δουν ποτέ λίγο κι εμάς σαν ανθρώπους- με τις μικρότητες ή τις παραφορές τους. Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και μονάχες μέσα στο εσωτερικό μας πάθος, αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα της μητρότητάς μας…”
(Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τ. 1, Κέδρος)